"കുട്ടിയുടെ തലയിൽ കലം കുടുങ്ങി. അഗ്നിശമനസേന എത്തി രക്ഷപെടുത്തി" എന്ന വാർത്ത കണ്ടപ്പോൾ വാസ്തവത്തിൽ ആദ്യം ഒരു ചിരിയാണ് വന്നത്. "ഹോ.. ഇങ്ങനെയൊരു വാർത്ത കണ്ടിട്ട് ചിരിക്കാൻ തോന്നുന്ന ഇവൾ എന്തൊരു ദുഷ്ടയാ... " എന്ന് ചിന്തിക്കാൻ വരട്ടെ.. ജീവിതം അങ്ങനെയാണ്.. ഒരിക്കൽ വേദനിച്ച അനുഭവങ്ങൾ പിന്നീട് ചിരിക്കാൻ ഉള്ളവയാവും.. അറിയാതെ ഓർമയിൽ തെളിഞ്ഞു പോയ സംഗതിയാണ് ചുണ്ടിൽ ചിരി പടർത്തിയത്..

                         സമാനമായൊരു സംഭവം ഏതാണ്ട് ഒരു വർഷം മുൻപും ഉണ്ടായിരുന്നു.. ആ വാർത്ത ടി വിയിൽ കാണുമ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ ചേച്ചിയുടെ വീട്ടിലാണ്.. അന്നും ഞങ്ങൾ രണ്ടും അറിയാതെ പരസ്പരം പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു..

ബാല്യമാണ് ഏറ്റവും മധുരിക്കുന്ന പ്രായം എന്നാണെന്റെ അഭിപ്രായം.. ഏറെ സുന്ദരവും ശാന്തവുമായ ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമാന്തരീക്ഷത്തിലാണ് എന്റെ ബാല്യം. നാടിനെ ചുറ്റിയൊഴുകുന്ന ഒരു സാമാന്യം വലിയ തോടും.. എനിക്ക് 5 വയസാവും വരെ കുടുംബത്തിൽ വേറെ ചെറിയ കുട്ടികൾ ഇല്ലായിരുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞാൻ ഒരു കുഞ്ഞായി കാര്യമായി അങ്ങ് വിലസി. 'കുഞ്ഞു കൊച്ച് ' എന്ന വിളിപ്പേരും വീണു. എനിക്ക് ഏതാണ്ട് 2-3 വയസ്സുള്ളപ്പോൾ മുതലുള്ള കാര്യങ്ങൾ എന്റെ ഓർമയിലുണ്ട് .. പിന്നെ എന്നെക്കാൾ ഓർമശാലിയായ എന്റെ കുഞ്ഞമ്മായി ഇപ്പോളും ഇടയ്ക്കിടെ എന്റെ വീരകഥകൾ പറയാറുമുണ്ട്. ;)

എനിക്ക് ഏതാണ്ട് 3 വയസു പ്രായം. വേനലടുത്തിരുന്നു. തോട്ടിലെ വെള്ളം വറ്റിത്തുടങ്ങുമ്പോൾ നാട്ടുകാർ ചേർന്ന് ഓലി കുത്തുന്ന പതിവുണ്ട്. ഓലി എന്നുവെച്ചാൽ ഒരു കുഞ്ഞു കിണറു പോലെ.. രണ്ടു മൂന്നടി താഴ്ച ആവുമ്പോഴെയ്ക്കും വെള്ളം കാണും. കിണറു പോലെ വലുതായി കുഴിച്ച ഓലികളും ഓർമയിൽ ഉണ്ട്. ഞാനും ചേട്ടനും എന്റെ മൂത്ത ചേച്ചിയും കൂടി തോട്ടിൽ പോവാൻ തീരുമാനിച്ചു. അത് വീട്ടിൽ ആരുമില്ലാത്ത നേരത്തായിരുന്നു.. (ആരോടും പറയാതെ പോയതാണോ എന്നും ഓർമയില്ല.. ;) )

ഓലിയിൽ നിന്ന് വെള്ളമെടുക്കണമെങ്കിൽ പാത്രം വേണം. കയ്യിൽ കിട്ടിയത് ഒരു കലമാണ്.. നല്ല ചെറിയ കഴുത്തോടുകൂടിയ ഒരു ചെറിയ കലം. അന്നാ അലുമിനിയം. കുഞ്ഞു കൊച്ചായതുകൊണ്ട് കലം ഞാൻ പിടിക്കാമെന്ന് വാശി പിടിച്ചു.. തോട്ടിലെയ്ക്ക് ഒരു 5 മിനിറ്റ് നടക്കാനുണ്ട്. കലം തലയിൽ കമിഴ്ത്തി വെച്ചിരിക്കുകയാണ്. എന്റെ തല കുഞ്ഞാണെങ്കിലും അതിനേക്കാൾ കുഞ്ഞാണ് കലത്തിന്റെ വായ. നടന്നു പോകുന്നതിനിടയിൽ കൈ കൊണ്ട് കലത്തിൽ അത്യാവശ്യം ബലം കൊടുക്കുന്നുമുണ്ട്. സംസാരവും മുറയ്ക്ക് നടക്കുന്നു. എപ്പോഴോ ബലം അൽപം കൂടിപ്പോയി എന്ന് വേണം കരുതാൻ.. കലം കഴുത്തിൽ ഇറങ്ങിപ്പോയി. ആദ്യം ഒരു രസമൊക്കെ തോന്നി.. അങ്ങനെ സംസാരിക്കുമ്പോൾ നമ്മുടെ ശബ്ദം നന്നായി മുഴങ്ങി കേൾക്കുന്നു. എക്കോയും ഉണ്ട്.. പക്ഷേ ഊരിയെടുക്കാൻ നോക്കിയിട്ട് തിരിച്ച് കയറുന്നില്ല.. ചേട്ടനും ചേച്ചിയും മാറിമാറി നോക്കി. രക്ഷയില്ല.. കലം പൊങ്ങിവരുമ്പോൾ കൂടെ എന്റെ തലയും വരുന്നു.  ചുറ്റുപാടും നോക്കിയിട്ട് മുതിർന്നവരെ ആരെയും കാണാനും ഇല്ല.. കുറച്ചു ദൂരെ മാറി അയൽവക്കത്തെ സുഷമ ചേച്ചി പുല്ലു ചെത്തുന്നത് അവർ കണ്ടു. സുഷമ ചേച്ചിയെ വിളിക്കാനായി ചേട്ടൻ ഓടി. ഏതോ ഒരു ആംഗിളിൽ പിടിച്ച് ഞാനും ചേച്ചിയും ഒന്ന് പൊക്കിയപ്പോൾ ആരുടെയൊക്കെയോ ഭാഗ്യത്തിന് ആ കലം ഊരി വന്നു. ആശ്വാസത്തിൽ ഞാൻ ഒന്ന് ആഞ്ഞു ശ്വസിച്ചു. ചേട്ടനെ തിരിച്ച് വിളിച്ചു. അന്നതോർത്തു ഞങ്ങൾ കുറെ ചിരിച്ചു. വീട്ടിൽ പറയരുതെന്ന് മുൻ‌കൂർ ജാമ്യവും എടുത്തു..

കാലങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു വാർത്ത കണ്ടപ്പോൾ ചേച്ചി പറഞ്ഞു: "ഉയ്യോ.. എടി കുഞ്ഞുകൊച്ചെ നിന്റെ തലയും ഇത് പോലൊക്കെ ചെയ്യേണ്ടാതാരുന്നല്ലേ.. എന്തോ ഭാഗ്യം"

അപ്പോളാണ് ഞാൻ ഓർത്തത് അക്കാര്യത്തിന്റെ പ്രാധാന്യത്തെപ്പറ്റി.. പലപ്പോഴും ഇങ്ങനെയാണ്.. തലയിൽ കുടുങ്ങുന്ന ഓരോ വിപത്തുകൾ നാമറിയാതെ ഊരിപ്പോവുമ്പോൾ നമ്മളാരും ഓർക്കാറില്ല അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ത് സംഭവിച്ചേനെ എന്ന്..

ഹോ.. എന്നാലും.. ആ കലം ഇറങ്ങി വന്നില്ലാരുന്നേൽ ...